Spannende verhalen voor het eerst zwart op wit.
Een foutje met onze vleesvoorraad
Goed voorbereid lieten we de laatste stad achter ons. De grote groep avontuurlijke fietsers kwam ’s avonds in een afgelegen gebied in het kamp. Het avondmaal “spaghetti Bolognese” was misschien het laatste vlees dat ze de komende dagen zouden eten. In het hotel waar we verbleven hadden we het vlees ingevroren, in de hectiek van de ochtend gaf de hotelkok ons verkeerde pakken mee uit de vrieskast. We merkte het pas toen we honderd kilometer verder begonnen te koken. Gelukkig was er genoeg voor het eerste maal. Terugrijden was geen optie, dus we zaten met de handen in het haar voor de komende dagen. Het zou een hele smet op ons blazoen zijn mochten we geen gevarieerd maal kunnen aanbieden. De oplossing kwam met het openbaar vervoer: we vonden iemand die met de kleine busjes van het openbaar vervoer ons zou ontmoeten tijdens de lunch van de volgende rit. Een koelbox vol vlees reisde zo 170km achterna om ergens halverwege "the wild" toch nog op zijn plek te komen.
De chauffeurs een nachtje brommen
Aan de start van een uitverkochte tocht raakten onze chauffeurs verstrikt in een web van corrupte ambtenaren. We voerden al een tijdje een politiek om corruptie niet te belonen en dus zo weinig mogelijk smeergeld te betalen. Op de vooravond van een tocht liep dat grondig mis, al onze chauffeurs werden opgepakt en draaiden de bak in. Ikzelf wist zelfs niet precies waar ze zich bevonden en kon dus ook geen hulp bieden. De kans dat we ultiem moesten toegeven dat het grote avontuur niet zou kunnen plaatsvinden steeg met de minuut. ’s Anderdaags zijn onze chauffeurs vrij gekomen op voorwaarden dat ze toch (400$!) smeergeld zouden betalen. Het één en ander werd gearrangeerd, maar plots bleek dat er een overste was teruggekeerd uit verlof… de corrupte ambtenaar trok zijn staart in en, hoewel Joel voor zijn neus stond met de beloofde 400$, moest deze uiteindelijk niet betaald worden. Het geluk zit hem soms in een klein hoekje.
Een bendelid gelyncht vlak voor onze neus
In een bepaalde regio was er al enkele weken een bende actief die de lokale bevolking zwaar terroriseerde. Na overleg met de plaatselijke overheden besloten we toch om het voorziene parcours gewoon te volgen. De bende zou zich zeer specifiek richten op de lokale bevolking en voor onze fietsers was er geen gevaar, volgens de locale chief. Wat die chief niet kon weten is dat de lokale bevolking net voor onze doorkomst een bendelid zou te pakken krijgen. Van ver zagen we een hele drukte aan de andere kant van de vallei, onze jeep reed voorop en we waren benieuwd waar al die drukte om te doen was. We naderden de mensenmassa en vroegen wat er aan de hand was. Het bleek dat ze net voor onze aankomst een bendelid dood geslagen hadden en inderdaad langs de kant van de weg zagen we plots het lijk onder wat bladeren liggen. We probeerden uit te leggen dat er weldra een groep fietsers aankwam en dat deze beter niks van deze dramatische gebeurtenis afwisten. Men verzekerde ons dat dit ging lukken en wij reden vijfhonderd meter het dorp uit. Verward stonden we met onze handen in het haar, zouden we de fietsers begeleiden door de mensenzee of zouden we vertrouwen op de lokale bevolking. Net toen we besloten terug te keren omdat we het kruidvat toch niet echt vertrouwden, kwam de groep fietsers uit de massa tevoorschijn. Dolenthousiast en met de woorden: “dat was daar precies een aankomst van de Tour de France”. Jaja, dat was het zeker.
