Schoorvoetend op Tanzaniaanse bodem.
Hectische geboorte van een lang-zwanger-avontuur.
Zondagavond 4 Oktober kwamen de laatste deelnemers pas een uurtje voor de startbriefing aan in de lodge, via Doha hadden ze er een lange reis met Qatar Airways opzitten. De andere deelnemers liepen al twee dagen op Tanzaniaanse bodem rond en genoten van een safari naar Tarangire en een fietstochtje naar de stad Arusha. De eerste briefing zat met andere woorden gekneld in een strak tijdschema: terwijl de soep van het diner reeds stond te dampen, galmden de instructies nog door het restaurant. De hectiek van het langverwachte avontuur vol verrassing viel als een donderslag op de schouders van het ganse team. Gelukkig bracht het buffet nog een laatste rustpunt, daarna was het in zeven haasten sleutelen en vooral pompen aan de voornamelijk carbon-rossen... waar is dat stalen ros toch gebleven? Pas nadat alle tweewielers op punt stonden, kon de rust onder het Afrikaanse sterrendeken terugkeren.
De uitgestrekte savanne voor de wielen.
Wilde dieren spotten vanop de fiets.
 |
| Fietsers & crew klaar voor de start. |
Maandag 5 oktober, gepakt en gezakt in de vroege uurtjes voor het ontbijt, stonden de fietsavonturiers te popelen om te proeven van de eerste kilometers van deze kraakverse editie. De gebruikelijke chaos voor de start wordt gekenmerkt door de wens van velen om de laatste puntjes op vele i-tjes te zetten. Toch leert de realiteit dat er altijd wel kleinigheidjes over het hoofd worden gezien, maar vaak blijken die kleinigheidjes ook te onbelangrijk om lang over te talmen. Een mooie groepsfoto is traditioneel het sein dat iedereen min of meer klaar is voor vertrek. De verlossende eerste meters maken een eind aan alle "ditjes en datjes" die bij zo'n start horen, fietsen en ontdekken nemen het roer in handen.
De hectische stad doorkruisen in groep, het is altijd een beleving. Tientallen, voor westerlingen, ongewone beelden en situaties passeren de revue en het verkeer leest niet altijd even simpel, zo blijkt rood niet altijd stoppen en groen niet persé ongehinderde doorgang. Het duurt een tijdje alvorens de drukte van de stad achter de wielen ligt en met mondjesmaat de vergezichten van de savanne op het netvlies verschijnen. Het asfalt wordt al snel als "te saai" bestempeld en er worden links en rechts andere weggetjes opgezocht, het avontuur is écht begonnen. Vooral Eric en co blijken verkenners avant-la-lettre te zijn en al snel fietsen ze tussen Masaai hutten een paar honderd meter van de uitgestippelde route. Na een veertigtal kilometer lokt de uitnodigende savanne een groepje avonturiers ver weg van het geijkte pad waar plots in de verte enkele Thompson-gazelles worden waargenomen. Wilde dieren spotten vanop de fiets blijft toch steeds een speciale ervaring. Een dorp, niet ver van de kampplek, wordt beroofd van al het koude bier alvorens de eerste maal de tentjes worden opgezet. Kris, onze kok, schiet met zijn eerste Afrikaanse kookkunsten meteen in de roos en de buikjes worden flink rond gegeten. De lucht rond het kampvuur wordt snel gevuld met de spannendste ontdekkingen van de dag en een loopjongen wordt nogmaals naar het dorp gestuurd om de pas gevuld koelkasten te legen. De toon bleek gezet.
Weg met de vlakte, leven de bergen!
Aan het eind van het asfalt.
Dinsdag 6 oktober. Voor sommigen blijkt het ontwaken in een tent een hemel, anderen ervaren de intensiteit van een echt worstelkamp met hun eigen spieren en gewrichten. Uiteindelijk raakt iedereen, verfrommeld of niet, aan de ontbijttafel. Spek en eieren achter de kiezen, tent opruimen, bagage in of aan de jeep en hopla de fiets op. De eerste helft is vlak, asfalt en wind tegen. De eerste beklimming, die naam waardig, blijkt een stevige kuitenbijter waar sommige het off-road alternatief verkozen boven het asfalt. De idyllische lunchplek aan de oevers van lake Babati was de laatste lunchplek voor de echte bergen en het officiële off-road gedeelte van de eerste vier ritten. Al hadden sommige avonturiers amper asfalt onder de wielen gehad. Het hoogtepunt van de tweede rit is de steile klim weg van de savanne, een geheel nieuw decor ontvouwde zich voor de wielen. De zon voelde plots een pak heter bij het wegvallen van de wind. Al gauw bleek dat deze groep avonturiers uitermate sterke fietsers waren en binnen geen tijd werden de hindernissen van rit twee overwonnen. Het kamp op het erf van een boerenfamilie gaf een nieuwe dimensie aan het ervaren van het "echte" Afrika. De nacht werd gevuld met licht tot zwaar gesnurk, de ochtend gewekt door de haan des huizes.
Kennismaking met een vriend (of vijand).
Een nieuwe uitdaging gevoeld.
Woensdag 7 oktober. De volledig onverharde weg van rit drie bleek voor een groot stuk een decor van wegenwerken. De verbindingsweg tussen Arusha en Dodoma wordt volledig onder Chinese handen genomen en zal binnen enkele jaren een behoorlijke snelweg zijn. Deze rit betekent een eerste kennismaking met een nieuwe vriend voor de fietsers: "wasbordjes", een soort golfplaat-wegdek waar het kleinste vezeltje in je lichaam geschud wordt tot het Parkinson-gewijs uren blijft trillen. De voor de start gewaarschuwde fietsers stelden vast dat de Kilimanjaro Bike Trail wel degelijk een uitdaging is voor geest en (bevend) lichaam. Ondertussen ontvouwden zich prachtige beklimmingen, afdalingen en vergezichten. Aan het eind van de rit bleek Bert nog wat energie over te hebben voor wat extra kilometers en sjeesden een groepje onoplettende tweewielridders vol goede moed de afslag naar het kamp voorbij. Wat gevloek en een lege energietank later, kwamen ook zij in het kamp op de heuvel aan. Een prachtige zonsondergang sierde als een prachtig meesterwerk de mega-grote eetzaal waar de lege magen gevuld werden met pasta op een bedje van groenten hand in hand met lamsvlees. De tenten werden opgezocht voor een oververdiende nachtrust, sommige echter met een ietwat geprikkeld achterwerk.
Op zoek naar een rustdag.
Vierde rit in lijn met een tegenstribbelende wind.
Donderdag 8 oktober. Een rit van 120km, de wind tegen, een zwaar parcours en de vierde dag op rij fietsen in tropische omstandigheden... er moet geen tekeningetje bij gemaakt worden dat dit een zware beproeving was voor de deelnemers. De wegenwerken die gisteren vooral in het nadeel speelden, bleken gelukkig tijdens deze rit al wat verder gevorderd en de extra kilometertjes asfalt werden in dank aangenomen. Toch blijkt zo'n kilometer asfalt altijd een pak korter dan een kilometer zware zandweg, de energietandjes waren al behoorlijk leeg tijdens de lunch in de "chips express". Na de lunch beloofde de weg een pak beter te worden, de wind daarentegen stribbelde lustig verder tegen. Zoals eerder vermeld was de fysieke paraatheid van de deelnemers zeer hoog, iedereen raakte dus vrij vlot tot aan het hotel aan het andere eind van de hoofdstad. De douches werden met zeer veel gretigheid uitgetest maar alle poriën van stof ontdoen, lukte niemand van de eerste keer. De meeste deelnemers hadden nog genoeg energie om de bar van het hotel onveilig te maken tot diep in de gitzwarte nacht. Morgen rustdag, dat is toch een opluchting.
